Daj, majo serca, bol čužy
Uviedać tak, jak bol ułasny,
Kab radaści, jakimi žyŭ,
Naviek nia haśłi.
Daj kožny dzień, niby znava,
Kab ź im nikołi nie zvykaŭsia,
Kab – hrom hrymić! raście trava! –
Naviek ździŭlaŭsia.
Daj być vyšejšym ad «idej»
Prarokaŭ ćmianych i šumłivych,
Kab uhladacca u ludziej
Naviek cnatłiva.
I – doŭha budu žyć ci nie –
Prašu ab najviałikšym:
serca!
Daj razumieńnie času mnie
Raniej, čym –
śmierci.
|
|
